COVID-19aren pandemia eta horrekin batera doazen segurtasun-neurriak, konfinamendua barne, aurrekaririk gabeko erronka izan dira munduko egungo biztanleentzat. Hala ere, zailtasun gehigarriak izan ditu populazio jakin batzuentzat, hala nola haurrentzat edo desgaitasuna duten pertsonentzat.
Hainbat hilabetez eskolatik kanpo egoteak ikasteko aukerak murriztu dizkie haur askori, hala nola etxean baliabide akademiko gutxiago dituztenei edo konektagarritasun teknologiko txarragoa dutenei.
Desgaitasuna duten ikasleen kasuan, askotan behar duten arreta bereziaren kalitatea galtzea ekarri du. Testuinguru horretan, kasu-azterketa bat egin zen bigarren hezkuntzako ikastetxe bateko hezkuntza bereziko gela batean. Gela hori COVID-19aren konfinamenduaren aurretik heziketa bereziko ikasleekin Solasaldi Dialogiko Literarioak ezartzen hasi zen, eta linean egiten jarraitu zuen konfinamenduan zehar.
Solasaldi Dialogikoak inplementatu ondoren, datu kualitatiboak bildu ziren, eta parte-hartzaileengan eragin positiboak erakutsi zituzten. Kasu-azterketak erakusten duenez, Solasaldi Dialogikoak bezalako ikaskuntza-ingurune interaktiboek kalitatezko urrutiko ikaskuntza eman diezaiekete ezgaitasunak dituzten ikasleei, baita testuinguru pandemikoak ikasle horien hezkuntzarako dituen oztopoetako batzuk gainditzen lagundu ere.
Egilea: Nerea Gutiérrez
