Periódico Educación-etik itzulita
Ziurtatu dezagun argia haurtzaro osora iritsiko dela
Uda eskolak ixten diren garaia da, eta neska-mutil batzuek besoak zabalik itxaroten diote, une politak izaten baitituzte zain familian, bidaietan edo herriko lagunekin berriz elkartzean. Baina haur eta nerabe guztiek ez dute udaren zain egoten. Izan ere, batzuentzat, udak esan nahi du lagunengandik eta babesten eta zaintzen dituzten irakasleengandik aldentzea, garapen optimorako behar dituzten jarduera kognitibo eta ludikoetatik aldentzea, edo, are okerrago, tratu txarrak ematen dizkieten edo denbora luzeagoan abusua egiten duten pertsonekin (familiarrekin) egotea.
COVID19ak eragindako konfinamendua bizi dugunean, ikerketa batzuek ebidentzian oinarritutako ekintzak jaso zituzten, “ateak irekita” izaten jarraitzeko, haurrak eskoletatik babesteko. Ekintza horiek laguntza-harremanak sustatzean eta haurren tratu txarrak prebenitzeko giltzarri den ingurune seguru batean oinarritzen dira. Eskola-oporren garaian, hezkuntza-komunitateek ekintza horiek erreferentziatzat har ditzakegu, arrisku-egoeran dauden haurrak isolatuta gera ez daitezen eta horiek babestuko dituzten loturak izan ditzaten.
Elektra de Sofoklesek gure ikasleetako batzuk identifikatzeko moduko egoera bizi du. Tratu txarrak ematen dizkioten pertsonen teilatu berean bizitzea tokatzen zaio, eta, zehazki, aitaren hiltzailearekin. Bakarrik dagoela eta aginduei ezin diela jaramonik egin dakien arren, ez du inoiz bihotza menderatzen, eta itxaropen bakarra aurkitzen du hari eusteko: anaia itzultzea. Anaia itzuli zenean, oihu egin zuen: “Oi argi zoriontsua!”
Bakardadea zapaltzaileen eta gehiegikeriak egin nahi dituztenen aliatu handia da; horregatik, beharrezko mekanismoak jarri behar ditugu Elektrak urteetan sentitu zuen bakardadea inork senti ez dezan. Ikastetxeetatik abian jar gaitezke, eskolarik ez dagoen hilabete hauetan laguntza-sarearen plan bat ezar dezakegu. Jakin behar dugu laguntza-harremanak ziurtatzea, adingabeez arduratzen diren pertsonak egotea, adeitasuna erakustea, esperientzia kaltegarrien aurrean bizi den estres toxikoak osasunean dituen ondorio negatiboak konpentsatzeko “erremediorik” onena izan daitekeela.
Duela bi egun, ikasle bati galdetzen nion ea oporrak iristeko gogorik zuen, eta bere erantzuna hau izan zen: “ez asko, ez baititut nire lagunak ikusiko”. Eguzkiak distira egiten du udan, baina tximistak ez dira beti pertsona guztiengana iristen. “Zuhaitzen arteko ate” horiek irekitzen baditugu, argiari pasatzen uzten badiogu, hilabete hauetan prebentziozko ekintzak sustatzen jarraitzen badugu eta erresilientzia sustatzen badugu, itxaropena haur bakoitzarengana iristea lortuko dugu. Egin dezagun 80 egun horiek ez izatea bakardade-egunak, baizik eta oheratzeko egunak, hurrengo egunean argi bat ikusiko dutelakoan, unetxo bat bada ere.
Egilea: Sara Carbonell
