Azken urteotan, #MeToo mugimenduak iritzi publikoa sentsibilizatzen lagundu du, eta biktimen kopuruak gora egin du, haurtzaroan abusuak jasan zituztenak barne. Biktimei emandako babes publikoak gora egin du, oihartzun handiko kasuetan ikusi den bezala, hala nola Placido Domingon, sexu-jazarpeneko salaketen ondorioz kontzertuak bertan behera geratu baitziren. Adingabeei egindako sexu-abusuen kasuak direnean, funtsezkoa da jakitea ez dela soilik testuinguru batzuetan gertatzen, baizik eta hainbat gizarte-taldetan orokortuta dagoela. Ildo horretan, akademian badira pederastia defendatu duten Foucault bezalako autoreak, eta oraindik ere erreferentzia izaten jarraitzen dute.
Uda honetan, “Sexes” aldizkari zientifikoan argitaratutako artikuluak herritar batzuek pederastia kasu batzuk salatzen dituzten akademikoen koherentzia ezari eta ondorioei buruz dituzten ikuspegiak aztertzen ditu. Izan ere, alde batetik, pederastia kasu batzuk salatzen dituzte, eta, bestetik, pederastia praktikatu duten autoreak erreferentetzat hartu eta aipatzen dituzte. Horretarako, elkarrizketa komunikatiboak eta sare sozialak aztertu dira, adin eta lanbide desberdinetako herritarren ahotsen aniztasuna jasotzeko. Azterlan horren emaitzek azpimarratzen dutenez, pederastia defendatu duten egileak aipatzearen inkoherentzia horretatik hiru ondorio nagusi eratortzen dira, parte-hartzaileen arabera:
Lehenik eta behin, akademiko horiekiko mesfidantza sustatzea gizartean, ez baitago koherentziarik esaten eta egiten dutenaren artean. Hori dela eta, herritarrek konfiantza galtzen dute balio horietan eta balio horiek babesten dituzten gizarte-mugimenduetan. Gainera, azterlaneko parte-hartzaileek uste dute pederastia defendatu dutenen obrak erabiltzeak berriz biktimizatzea bultzatzeaz gain, indarkeria hori normalizatu eta minimizatu ere egiten duela.
Bigarrenik, elkarrizketatuek adierazi dute pederastia eta abusatzaileekiko zigorgabetasuna normalizatzea eta sustatzea, «denak balio duen» sentsazioa sortzen duela, eta mugarik ez dagoela, ezta adingabeei egindako sexu-abusuak direnean ere.
Hirugarrenik, parte-hartzaileek diote kasu batzuetan pederastia gaitzesteak eta isilarazteak edo beste batzuetan pasatzen uzteak beldurra eta birbiktimizazioa sortzen dutela biktimen artean, gizartean eragin handia duten pertsonengatik babesik gabe sentitzen direlako.
Egoera horri heltzeko, funtsezkoa da gai horiei buruzko elkarrizketa irekiak sustatzea. Horrela, gizarteak bere sinesmenekin koherenteak diren pertsonak aipa ditzake, haurren babesa hobetuz eta sexualitate osasuntsua sustatuz.
Argazkia: Graphical abstract
Egilea: Garazi Álvarez
