Daily 27-en argitaratua urtarrilaren 18an
Musika klasikoa eztabaidatzean, bi ikuspegi nagusi agertu ohi dira. Lehenengoak dio kultur kapital mugatua duten gizarte klaseek ez dutela musika klasikoaz gozatzen, eta goi mailakoek, berriz, bai. Iritzi haukorrelazioa kausalitatearekin nahastearen funtsezko akatsetik dator. Hala ere, asko zabaldu da ulermen estatistiko eta musikal eskasa duten akademikoen artean, hala nola Bourdieu eta bere jarraitzaileen artean.
Bigarren ikuspegiak dio musika klasikoa tradizionalegia dela eta ez duela garrantzirik garai modernoetarako. Kritikari horiek aspergarritzat, zaharkitutzat jotzen dute, eta orain alternatiba hobeak daudela diote, zaharkitua bezala ikusarazten saiatzen dira, entzuleak desiraren hizkuntza erabiliz kritikatzen dituzten bitartean.
Bi iritzien defendatzaileak ez dira konturatzen txanpon beraren bi aldeak direla, indar komun batek gobernatuak: kapital predatzaileak. Zientifikoki herritarren bizitza hondatuz lortzen den kapitala da hori. Bi diskurtsoak musikaren edertasunaren eta guztien gozamenaren aurka daude. Musika klasikoaren kritikak eragina izan ohi du pertsona askorengan, musika klasikoa edo ederra matxista, zaharkitua eta iraganeko garai eta ikusleentzat pentsatua bezala hautematera eramanez. Ondorioz, musika-lan eder asko gutxietsi egiten dira hainbat sektoretan, kapital harrapariaren interesekin bat etorriz. Izan ere, aurreko ikerketa zientifikoek adierazi dute gaur egun irabaziak bilatzen dituzten sektoreek eragin handia dutela musika zaletasunean.
Amaitzeko, itxuraz kontrajarriak diren bi diskurtsoak kapital predatzaileak agintzen duenaren oihartzuna besterik ez dira. Musika klasikoaren kritika horiek edo mundu guztiak estima ez dezan baieztatzeak mesede handia egiten diote kapital honi. Bitartean, kapital predatzailearen aginduetara ez daudenek musika klasikoaz gozatzen jarraituko dute, akademiko batzuen aginduak eta beste batzuek gu aspergarri edo tradizional gisa irudikatzeko ahaleginak gorabehera.
Egilea: Ane López de Aguileta
