(Periodico Educacion-etik itzulita)
Solasaldi dialogikoak sortzen ari diren inpaktu soziala etengabe hazten ari da, eta hori frogatzen duten gero eta ebidentzia gehiago sortzen ari dira. Horren eragina erakusten duten ebidentziak ditugu, bai maila pertsonalean, osasun mentalari mesede eginez, bai maila profesionalean, hezkuntzan duen eraginagatik. Gaur nire esperientzia pertsonalaren zati bat partekatu nahiko nuke.
Inoiz ez nintzen irakurle ona izan; izan ere, lehen hezkuntzan irakurtzea ahalegin handia zen niretzat. Nire zailtasunek ondorio negatiboak zituzten ikasketa instrumentalean (irakasgaiak). Horrek frustrazioa eta irakurketarekiko nolabaiteko arbuioa sortzen zidan.
Helduetan, eta hezkuntza eraldatzeaz hitz egiten zuten kalitatezko irakasleen prestakuntzekin batera, praktika horiek aplikatzen zituzten lehen hezkuntzako hainbat ikastetxetara boluntario gisa joateko gonbita egin zidaten. Hor ikusi ahal izan nuen entzuten eta irakurtzen ari nintzen teoria zientifiko horiek guztiek nire itxaropenak gainditzen zituzten emaitzak zituztela ikasleengan.
Irakasleak prestatzeko “A hombros de gigantes” mintegira gonbidatu ninduten. Bertan, solasaldi pedagogiko dialogikoetan, teoriez, ikerketez, egileez eta abal zientifikoa duten egileez hitz egiten da, baina beti jatorrizko testua eskuan. Hezkuntza hobetzen ari diren praktikei buruz hitz egiten da. Eta hemen etorri zen nire eraldaketa pertsonal, profesional eta irakurlearen punturik erabakigarriena: prestakuntza horietan boluntario gisa irakurri eta ikusitako hezkuntza-praktika zorrotzen artean, solasaldi dialogikoak daude. Mintegian, hezkuntzari buruzko ebidentziarik onenak irakurtzen nituen, baina, gainera, solasaldi pedagogiko dialogikoetan beste jende batzuekin elkarrizketan partekatzen nuen. Irakasle lanetan hasi nintzenean, nire ikasleekin solasaldi literarioak egitera animatu nintzen, eta mundu berri bat aurkitu nuen klaseko klasiko unibertsal horiek irakurriz eta eztabaidatuz. Haurrekin izandako solasaldi horiek bultzatu ninduten lan originalak irakurtzera, eta zaletu egin nintzen.
Zer eragin izan dute solasaldi horiek nigan?
Gaur egun, alde batetik, irakasleen prestakuntzarako hainbat mintegitan nago, solasaldi pedagogiko dialogikoekin funtzionatzen dutenak. Hezkuntzan eragin handiena izan duten eta sortzen dituzten liburu eta artikulu zientifikoen irakurketak eztabaidatzen ditugu.
Bestalde, online solasaldi literarioen talde batean parte hartzen dut, askotariko pertsona helduekin. Bertan, gizateriaren ondare diren lanik onenak irakurtzen ditugu eta gure iritziak, gogoetak eta ikuspuntuak partekatzen ditugu. Hemengo ahots guztiak berdin baloratzen eta entzuten dira, irakurketa-maila edo ezagutza literarioa, lanbidea, adina, norberaren lehentasunak edo azalekoa den ezer kontuan hartu gabe. Argudioak baloratzen dira.
Gainera, lehen hezkuntzako nire ikasleekin solasaldi literarioak egiten ditut ikasgelan, “Don Quijote de La Mancha” edo “La Odisea” bezalako klasikoak irakurriz. Haiekin solasaldi zientifiko dialogikoak ere aplikatzen ditut.
Espazio eta talde horiekin guztiekin, irakurtzeko benetako grina garatu dut. Ezin dut orain egunero gozatzeko libururik gabe egon. Ez irakurtzetik 4 liburu aldi berean irakurtzera pasatu naiz, eta oso testu zailak irakurtzera, eta horiei aurre egiteko beldurrik ez dut. Baina ez da edozein irakurketa, literatura- eta zientzia-arloko lanik onenak baizik, eta askotariko ezagutzak eskaintzen dizkit. Eta ez da testua bakarrik (hori ere bai), baizik eta beste pertsona batzuekin partekatzea eta hitz egitea, eta oso desberdinak dira, eta horrek asko ematen dit: konfiantza irabazi dut neure buruarengan, inoiz amestuko nukeena baino jariotasun eta ulermen handiagoa lortu dut. Eta ez dut alderdi instrumental hori bakarrik hobetu; irakurketek, elkarrizketek eta haiekin partekatzen ditudan pertsonek lagundu didate nire entzute aktiboa hobetzen, edozein pertsonaren argudioak gehiago estimatzen eta baloratzen, pazientzia handiagoa izaten, adierazteko orduan konfiantza handiagoa izaten, besteekin hobeto moldatzen, hobeto komunikatzen, ni gainditzera bultzatzen nauten erronkei aurre egiten, gai sozialekin kritikoagoa izaten, hobeto aukeratzen, pertsona trebeagoei laguntza eskatzen eta nire maiteekiko harremanak hobetzen (irakurketa dialogikoak gehiago hurbildu nau haiengana). Azken batean, edozein motatako solasaldi dialogikoek (musikalak, zientifikoak, pedagogikoak, literarioak…) bizitza beteagoa, ikasketa gehiagokoa, osasungarriagoa eta zoriontsuagoa izatera eraman naute.
Harrigarriena da, solasaldi dialogikoetan parte hartzen dudanetik, urtetik urtera nire bizitza aurreko urtekoa baino hobea dela sentitzen dudala; eta hori nire inguruko pertsonei zor diet, eta nirekin partekatzen dituzte espazio dialogiko horiek. Zalantzarik gabe, solasaldi dialogikoei buruz argitaratzen diren ikerketa askotan agertzen diren onurak berretsi ditzaket nire esperientzia pertsonalean. Etengabeko eraldaketa-uholdea dira.
Argazkia: propioa
Egilea: Sergio Miralles
